Γιορτή του Πατέρα: 7+1 celebrities εξηγούν πώς βίωσαν την πατρική απώλεια στην παιδική τους ηλικία

Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα πρωτογιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910 και έκτοτε γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Εμπνεύστρια της ημέρας αυτής ήταν η αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ Ντοντ, που θέλησε να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα της Μητέρας, προκειμένου να τιμήσει τον πατέρα της, Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας. Στην Ελλάδα, η γιορτή καθιερώθηκε από το σύλλογο διαζευγμένων αντρών λόγω της απαξίωσης που αντιμετώπιζαν οι πατεράδες από τα δικαστήρια σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών όταν εκδικάζονταν τα διαζύγια.

Μπορεί, λοιπόν, μάνα να είναι μόνο μία αλλά και ο πατέρας παίζει εξίσου σπουδαίο ρόλο μέσα στην οικογένεια και στην ανατροφή των παιδιών. Είναι αυτός που εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα της ασφάλειας, είναι ο προστάτης και υπερασπιστής της οικογένειας. Ο πατέρας αποτελεί ένα ισχυρό πρότυπο για το παιδί και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την προσωπικότητά του. Άλλωστε, η πατρότητα είναι το ίδιο απαραίτητη σε ένα παιδί όσο είναι και η μητρότητα.

Βέβαια, υπάρχουν πολλά παιδιά στον κόσμο μας που η ζωή τους στέρησε άδικα τον μπαμπά τους από πολύ μικρή ηλικία. Ανάμεσά σε αυτά τα παιδιά βρίσκονται και αρκετοί celebrities. Εμείς στο all4mama θυμηθήκαμε μερικές από τις δηλώσεις που έχουν κάνει 8 celebrities, οι οποίοι έχασαν σε πολύ τρυφερή ηλικία τους μπαμπάδες τους.

Κατερίνα Γερονικολού- ηθοποιός

Η όμορφη ηθοποιός έχασε τον μπαμπά της όταν ήταν 13 ετών και μεταξύ άλλων έχει δηλώσει: «Είναι ένα πολύ καθοριστικό γεγονός και θέλω να πιστεύω ότι το έχω διαχειριστεί με αισιοδοξία. Μετά από πολλή δουλειά με τον εαυτό μου. Τότε που ήμουν πολύ μικρούλα, θεωρούσα ότι για κάποιο λόγο ο Θεός με τιμωρεί. Και σκεφτόμουν ότι για να με τιμωρεί τώρα ο Θεός, ενώ δεν έχω κάνει κάτι κακό στη ζωή μου, κάποια στιγμή θα μου ανταποδώσει κάτι καλό. Αυτό σκεφτόμουν τότε! Τώρα πιστεύω ότι γενικά η ζωή είναι άδικη. Δεν πρέπει να ψάχνουμε το σωστό και το δίκιο σύμφωνα με αυτά που έχουμε πράξει εμείς. Αλλά πιστεύω ότι όσο σκληρή και δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή, άλλο τόσο δυναμικοί και αισιόδοξοι πρέπει να είμαστε εμείς και να παλεύουμε, γιατί οι στιγμές που μπορεί να έρθουν, μπορεί να είναι ονειρεμένες. Έχω μπορέσει να ονειρευτώ μετά από αυτό το γεγονός και να χαρώ και να γελάσω με την καρδιά μου, οπότε αισθάνομαι πολύ τυχερή σε άλλα σημεία της ζωής μου, αλλά σε αυτό αισθάνομαι αρκετά άτυχη γιατί στερήθηκα πράγματα».

 Νικολέττα Καρρά- ηθοποιός

Η απώλεια του μπαμπά συνέβη όταν ήμουν 8 ετών. Ήταν ένας πόνος που πέρασε κανονικά στο υποσυνείδητο, γιατί σ’ αυτήν την ηλικία δεν έχεις την ικανότητα να συλλάβεις το μέγεθος του θανάτου. Ένα παιδάκι οχτώ χρόνων τι να καταλάβει; «O μπαμπάς πέθανε». Τι σημαίνει όμως «πέθανε» για ένα παιδί; … Ακόμα πιο βαθιά,  ένα παιδί- όπως λένε και οι ψυχολόγοι – το εκλαμβάνει σαν προδοσία. Ωστόσο, ο πόνος της απώλειας ήταν σαφώς πολύ μεγάλος… Δε μου έκρυψαν τίποτα. Θυμάμαι ότι πριν μου το πει η μητέρα μου το αντιλήφθηκα από μόνη μου… Σε αυτές τις ηλικίες δεν καταλαβαίνεις πολύ καλά το νόημα του θανάτου. Όμως τον βιώνεις. Και μάλιστα, από κάτι συζητήσεις που έχω κάνει και από προσωπικές μου αναζητήσεις, έχω καταλάβει ότι ο θάνατος του μπαμπά μου με επηρέασε πολύ περισσότερο από ό,τι είχα καταλάβει. Ο χρόνος σαφώς σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, σαφώς σε κάνει να προχωρήσεις στη ζωή σου, αλλά μόνο αυτό. Ο πόνος και η στενοχώρια δε φεύγουν ποτέ.

Πέγκυ Ζήνα- τραγουδίστρια

Ήμουν πάρα πολύ δεμένη με τον μπαμπά μου και τον έχασα σε μια πολύ περίεργη ηλικία για τα κορίτσια, στην ηλικία των 15 χρόνων. Εκεί ακριβώς που τον ήθελε συνοδοιπόρο μου στη ζωή, γιατί για κάθε κορίτσι ο μπαμπάς της είναι ο άντρας της ζωής της. Δεν είναι τυχαίο που εγώ έπεσα σε Γιώργο (ενν. Γιώργος Λύρας) και Κριό. Ο μπαμπάς μου ήταν και Γιώργος και Κριός σαν τον άντρα μου. Έχω βαθιά επικοινωνία και πίστη μαζί του και όταν φτάσω στα όριά μου τον επικαλούμαι και με βοηθάει. Αισθάνομαι ότι είναι δίπλα μου… Πρόσφατα κατάφερα να διαχειριστώ το χαμό του. Δεν το ξεπέρασα ποτέ και δεν πιστεύω ότι θα μπορέσω να το ξεπεράσω. Δεν πένθησα όταν ήμουν μικρότερη. Δεν κατάφερα να συνηθίσω την απουσία του. Τη διαχειρίζομαι όμως. Με βοήθησε σε αυτό η ψυχοθεραπεία… Έχω μία επικοινωνία με τον μπαμπά μου, που χωρίς αυτή δεν μπορώ να λειτουργήσω.

Ελένη Μενεγάκη- παρουσιάστρια

Εγώ έχασα τον πατέρα μου δυόμισι χρόνων. Έτσι μεγάλωσα… Δεν είμαι σίγουρη ότι το συνήθισα ποτέ. Δεν είναι τόσο εύκολο. Όταν με ρωτούσαν «πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια που ο πατέρας σου πέθανε;» έλεγα, «ε, αφού δεν το θυμάμαι, δεν κατάλαβα τη διαφορά». Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η υπήρχε η έλλειψη του πατέρα. Μπορεί τότε να μην το καταλάβαινα όταν το ζούσα, αλλά σήμερα καταλαβαίνω τις αντιδράσεις μου και γιατί επέλεξα να κάνω κάποια πράγματα.

 Γεράσιμος Γεννατάς-ηθοποιός

Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 15,5 ετών και δύο χρόνια αργότερα τη μητέρα μου. Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί είχα και την αδερφή μου, την Ηλέκτρα, που ήταν 6 χρόνια μικρότερη, υπήρχε μια προοπτική σπουδών, δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα πράγματα. Ήταν περίεργα χρόνια. Όμως, η ζωή οφείλει να περπατήσει, περπατάει μπροστά, γελάει, μεθάει, χαμογελάει, ερωτεύεται. Η ζωή είναι ένα ορμητικό ποτάμι. Εγώ τότε ήμουν μέσα σε αυτό το πράγμα και προσπαθούσα να επιβιώσω. Έκανα πάρα πολλές δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα με την αδελφή μου. Δούλεψα μέσα από μπαρ, έξω από το μπαρ, στη μουσική, μπουφετζής, σε ζαχαροπλαστεία, σε οικοδομή.

Νανά Παλαιτσάκη- δημοσιογράφος/παρουσιάστρια

Ήμουν μόλις πέντε ημερών, όταν ο πατέρας μου έπαθε τροχαίο δυστύχημα. Άντεξε οχτώ ημέρες στο νοσοκομείο πριν πεθάνει. Οπότε, την πρώτη εκείνη περίοδο της ζωής μου ασχολούνταν όλοι με την απώλεια του μπαμπά και με είχαν ξεχάσει. Η μητέρα μου ήταν χάλια και όποιος φίλος του πατέρα μου περνούσε μου έδινε λίγο χαμομήλι. Γεννήθηκα δυόμισι κιλά και έφτασα να ζυγίζω 1.200 γραμμάρια. Η ιστορία λοιπόν, των υπόλοιπων χρόνων κυριαρχείται για μένα από το απόλυτο πένθος. Και άρχισα να νιώθω ότι το πένθος είναι μια οικεία κατάσταση.

 Δέσποινα Μοιραράκη-επιχειρηματίας

 Ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή όταν εκείνη ήταν έξι ετών και μάλιστα με τραγικό τρόπο. Σκοτώθηκε στο Αλιβέρι Ευβοίας όταν πήγε να βοηθήσει το νονό της να καθαρίσουν ένα πηγάδι και έπεσε ένα βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι του. Μέχρι να τον πάνε στο νοσοκομείο, ξεψύχησε. Τα παιδικά της χρόνια ήταν πολύ δύσκολα.

«Μεγάλωσα ορφανή και στερήθηκα τον πατέρα μου. Το θάνατό του δεν τον ξεπέρασα ποτέ», έχει δηλώσει η Δέσποινα Μοιραράκη, η οποία δε διστάζει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της για τη μητέρα της που πήρε από τότε το ρόλο και των δύο γονιών: «Η μητέρα μου πάλεψε πολύ για να μας μεγαλώσει γι’ αυτό και όταν στάθηκα στα πόδια την πήρα κοντά και την είχα βασίλισσα!».

Κώστας Χαρδαβέλλας- δημοσιογράφος

Ο πατέρας μου πέθανε από καρδιά όταν ήμουν δύο μηνών. Τον έλεγαν Κώστα και, επειδή ήμουν ακόμα αβάπτιστος, μου έδωσαν το όνομά του προς τιμήν του. Ουσιαστικά ήμουν ένα παιδί που ξεκίνησε τη ζωή του χωρίς γονείς. Τα θυμάμαι σαν όνειρο. Εγώ μεγάλωσα με κάποιους άλλους ανθρώπους. Δεν θα ήθελα ο Κωνσταντίνος (ο γιος του) να ζήσει τη μοναξιά που ζει ένα παιδί όταν φεύγει ο ένας γονιός.

Δείτε εδώ ιδέες και κατασκευές για τη γιορτή του πατέρα!