Mom 4 all: "Γιατί μαλώνουμε μαμά...;”.

Κάποτε νόμιζα ό,τι τα θεματάκια του ύπνου θα τελειώναν στις 40 μέρες...
Μετά στους 3 μήνες, τους 6, τον χρόνο....
Ε, στον 1,5 σίγουρα...και φτάσαμε αισίως 2,5 και ακόμα...δύσκολα τα πράγματα!
Πόση αντοχή να έχει ένας άνθρωπος μεσημέρι - βράδυ να καταφέρει το ακατόρθωτο?

.Ξεκινάμε πάντα με χαρά! Κάνουμε τα μπανάκια μας, διαβάζουμε τα παραμύθια μας, λέμε τα γλυκόλογά μας, τα χαδάκια μας! Όλα!
Και μόλις έρθει η στιγμή της ηρεμίας... πόδια χτυπάνε πέρα δώθε, ψίθυροι που καταλήγουν σε τραγούδια και πολυλογία, νευρικότητα και.... Οϊμέ! Σηκώνεται όρθιος στο λεπτό!

"- Θησέα τώρα κοιμόμαστε
- Όχι μαμά μέλα είναι
- Και την ημέρα κοιμόμαστε μικρέ μου
- Όχι μαμά πάμε παίτσουμε
- Θησέα μου όλοι κοιμούνται τέτοια ώρα
- Όχι μαμά...άκου λωφοειο(λεωφορείο!!!)"

Άντε τώρα βρες απάντηση...το λεωφορείο δεν είναι άνθρωπος?
Τα λεωφορεία δεν κοιμούνται?
Πόσο ετοιμόλογη μπορεί να είσαι μες στο καταμεσήμερο που το ένα μάτι κοιτάει στην Ανατολή
και το άλλο στη Δύση από τη νύστα?!
Αφού συνεχίζεται το γλέντι και διαπραγματευόμαστε τη διαδικασία η υπομονή μου εξαντλείται..

"- Λοιπόν Θησέα, κάνε ο,τι θέλεις, εγώ πάω για ύπνο"

Ξαπλώνω και ακούω αυτά τα μικρά πατουσάκια να πλησιάζουν διστακτικά...

"- Γιατί μαλώνουμε μαμά?!"

Έλα ντε?! Γιατί μαλώνουμε Θησέα?!
Το ίδιο απορώ κι εγώ...
Μαλώνουμε γιατί δεν κοιμάσαι επειδή δεν θέλεις ή γιατί δεν κάνεις αυτό που θέλω εγώ...
Ή επειδή απέτυχα να σε μάθω να κάνεις αυτό που θέλω εγώ...