Γιατί γίνονται μόνο κοντά μου τόσο άτακτα;

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Είμαι όλη μερα στη δουλειά. Αγχος, πίεση, στρες και έτσι απλά το πρωί γινεται μεσημέρι, το μεσημέρι απόγευμα και λίγο πριν έρθει το βράδυ συνειδητοποιώ πως έχω περάσει όλες τις θέσεις της διαδρομής του ήλιου μακριά από τους δύο πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Κάπως έτσι παίρνω το δρόμο του γυρισμού, με ένα κεφάλι καζάνι, δέκα διαφορετικά πράγματα που «πρέπει να κάνω αύριο» και μια ανυπομονησία να αντικρύσω τα αγγελούδια μου που πραγματικά δεν έχει αλλοιωθεί ούτε στο ελάχιστο από τότε που έγινα μαμά.
Έχω μιλησει με την κοπέλα που τα προσέχει και μου έχει πει ότι είναι πολύ ήρεμα σήμερα. Χαιρομαι πολύ για αυτο και τρέχω σαν τρελή να τα πάρω αγκαλιά και να τους πω ποσο περήφανη είμαι για εκείνα! Μπαίνω σπίτι, τα ακούω να γελάνε, πλησιάζω κ φωνάζω: «Που είναι τα παιδάκια μου;;»

Τότε δυο αντράκια υπέροχα τρέχουν σαν δαιμονισμένα στην αγκαλιά μου! Νιώθω πραγματικά ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου και στα παιδιά μου βλέπω να καθρεπτίζεται η απόλυτη ευτυχία! Τι άλλο να θέλει κανείς; Δεν περνάνε όμως πέντε λεπτά χαράς και γαλήνης και αρχίζουν να ανάβουν τα αίματα. Τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει ένα συγκεκριμένο αυτοκινητάκι από τα δεκάδες που έχουν μπροστά τους. Πάω να φάω μια μπουκιά από το φαγητό που μαγείρεψα χθες το βράδυ για να έχουν να φάνε όταν γυρίσουν από το σχολείο και αρχίζουν και κλαίνε σε συντονισμό γιατί θέλουν και τα δύο αγκαλίτσα. Πέφτουν και σφαλιάρες κάπου ανάμεσα στα κλάματα τους, φτύνουν το φαγητό που προσπαθώ να τους ταίσω, αρνούνται πεισματικά να κάνουν μπάνιο, τους ζητάω να κάνουν λίγη ησυχία και είναι σαν να τους ζήτησα να φωνάξουν όσο πιο δυνατά μπορούν! Αυτά και άλλα δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσαν άνετα να συνθέσουν το προφίλ δύο απόλυτα κακομαθημένων παιδιών με απασχόλησαν πολύ κατά καιρούς. Ειδικά όταν οι τρίτοι εκπλήσσονταν γιατί «μέχρι να έρθεις ήταν τόσο ήρεμα!».
Διάβασα λοιπόν πρόσφατα ένα άρθρο που σε συνδυασμό με αυτά που μου έχουν πει ειδικοί αλλά και με όσα μου λέει το μητρικό μου ένστικτο ακούγονται πολύ σωστά. Τα παιδιά, έγραφε, είναι 800% χειρότερα όταν βρίσκονται με τη μαμά τους γιατί η μαμά τους είναι το καταφύγιό τους. Ότι κρατούν μέσα τους κατά τη διάρκεια της μέρας, εντάσεις ή στενοχώριες, με το που βλέπουν τη μαμά τους νιώθουν την ανάγκη να το απελευθερώσουν.
Και όντως, δεν ακούγεται πολύ λογικό; Δεν είναι φυσιολογικό όταν όλη μέρα είμαστε μακριά τους και περνούν από μπροστά τους τόσες εικόνες, τόσα νέα πράγματα, τόσες συμπεριφορές τρίτων, με τις οποίες μπορεί να νιώθουν όμορφα μπορεί όμως και όχι, να έρθει ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή τους και να το εκφράσουν; Αν μάλιστα σκεφτώ ενήλικες αντιδράσεις και ξεσπάσματα που έχω δει στη ζωή μου, από νεύρα ή συσσωρευμένες εντάσεις της ημέρας, σίγουρα θα πρέπει να γίνω ακόμα πιο επιεικής με τα παιδιά μου! Και πολύ καλά το διαχειρίζονται! Όταν όλη μέρα σίγουρα ενδόμυχα νιώθουν την απουσία μου κι εγώ δεν είμαι εκεί για να μου μιλήσουν, να με πάρουν μια αγκαλιά, να νιώσουν ότι είμαι εκεί να τα προστατεύσω, να δουν κάτι αστείο και να γελάσουμε μαζί, έστω στιγμιαία, όλο αυτό δε συσσωρεύεται στην ψυχούλα τους;

Είναι δεδομένο πως την πρώτη στιγμή που θα νιώσουν ασφάλεια, θα το βγάλουν προς τα έξω, θα το εκφράσουν και θα το αποβάλουν από το εσωτερικό τους σύστημα. Με όποιο τρόπο τους επιτρέπει η ηλικία τους κάθε φορά. Θα νιώσουν ότι έχουν τον χώρο να το κάνουν γιατί θα ξέρουν ότι η μαμά τους τα αγαπάει ότι και να γίνει. Και αυτό είναι απόλυτα υγιές.

Έτσι κάθε φορά που κάποιος θα μου πει «Μια χαρά ήταν μέχρι να έρθεις», δε θα απαντήσω. Θα στενοχωρηθώ που δεν υπάρχει η αντίληψη ή η παιδεία για να σκεφτόμαστε δεύτερη φορά πριν μιλήσουμε ή να αναρωτηθούμε τι υπάρχει πίσω από αυτό που φαίνεται. Γιατί εκεί για μένα κρύβεται η ποιότητα και η αλήθεια της ζωής, των ανθρώπων και των σχέσεων. Και μακάρι σε όλη μας τη ζωή να μπορούσαμε να απελευθερώνουμε ελεύθερα τις σκέψεις μας σε εκείνους που αγαπάμε. Μακάρι να μπορούσε να υπάρχει για πάντα η αγνή αγάπη στους ανθρώπους και η ασφάλεια ότι δεν θα μας αφορίσει κανείς αν εκφραστούμε, ακόμα και αν δεν βγάζουμε νόημα για μια στιγμή. Και μακάρι να ξέραμε πως κάθε βράδυ θα ξαπλώναμε με τον άνθρωπό μας στο κρεβάτι, λέγοντας ιστορίες, και θα ακούγαμε όλες τις εξηγήσεις που βρίσκονται πίσω από το ξέσπασμά του. Τι έγινε την ημέρα που μόλις τελείωνε, τι τον ενόχλησε, αν ένιωσε λίγος, πώς το διαχειρίστηκε. Και τότε η αγκαλιά του θα υπέγραφε μια συγνώμη που τελικά δεν χρειάζεται να ακούσεις. Γιατί αυτή η αγκαλιά τα λέει όλα. Για αυτό και εγώ, μετά από κάθε τους ξέσπασμα, ανυπομονώ να ξαπλώσω μαζί τους στο κρεβάτι. Για αυτήν την κουβέντα και για αυτήν την αγκαλιά. Εφόδια πολύτιμα τόσο για εκείνους, όσο και για μένα...