"Αλεπούδες και μικροί πρίγκιπες" από την Πέπη Κόγια

Δημοσιεύθηκε στις

 

Μια φορά κι έναν καιρό, χρόνια πολλά τώρα, την ίδια σχολική διαδρομή οδικώς ακολουθώ. Τόσα χρόνια ... που καμιά φορά, αν ξεχαστώ, κι από αφηρημάδα- καθόλου σπάνια για την δική μου φύση- αφαιρεθώ, μπορεί σ´ αυτήν την διαδρομή μ' ένα μαγικό ραβδί πάλι εκεί να βρεθώ. Και κάθε πρωί, όλα αυτά τα χρόνια, στην ίδια ακριβώς θέση στέκεται μια κυρία. Μια κυρία ,που φορώντας αυτό το γνωστό κίτρινο γιλέκο ,εκτελεί χρέη σχολικού τροχονόμου.


Μπορείς να χαρίσεις μια καλημέρα σ´έναν άγνωστο άνθρωπο; Πάντα το είχα απορία.
Μπορείς να κερδίσεις έναν άγνωστο άνθρωπο με το αγουροξυπνημένο σου βλέμμα που διψάει για τις υπόλοιπες γουλιές του καφέ;

Από το προηγούμενο σχολικό έτος προσπαθούσα να κερδίσω το βλέμμα της. Ηταν αγένεια , σκεφτόμουν "την συναντώ κάθε μέρα ,διασταυρώνονται η δική της και η δική μου καθημερινότητα "
Εκείνη είχε τον νου της στα παιδάκια που πλησίαζαν στην άκρη του πεζοδρομίου για να διασχίσουν τον δρόμο που είναι- ομολογώ- από αυτούς της ήπιας κυκλοφορίας. Η κίνηση των αγουροξυπνημένων μαθητών την ώρα που συναντιόμαστε εκείνη - όρθια στην γωνία με το διακριτικό σήμα του stop στο χέρι- κι εγώ- στην θέση του οδηγού- δεν είναι σε ώρα αιχμής για το καθήκον της ..Εναν ολόκληρο χρόνο προσπαθούσα. Σαν τον μικρό πρίγκιπα. Είχα ραντεβού κάθε μέρα με μια γλυκιά αλεπού. Κάθε πρωί! Κάθε πρωί! Κάθε μέρα!Κάθε μέρα!
Εργάσιμη. Σχολική.
Οι προσπάθειές μου έπεφταν στο κενό. Περνούσα οδηγώντας κι ήταν σαν να περνούσε αεράκι! Ενα άγνωστο αυτοκίνητο που δεν παρατηρείς!
Ναι! Αλλά, ήμουν το γνωστό αυτοκίνητο με μια γνωστή φιγούρα στην θέση του οδηγού, που σχεδόν σαν ξυπνητήρι της θύμιζε ότι η ώρα πλησιάζει παρά τέταρτο! Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κι η αλήθεια είναι - το ομολογώ- πως υπήρξαν φορές που πέρασα δίπλα της, άλλοτε πολύ σοβαρή, άλλοτε κάπως πιεσμένη, άλλοτε μελαγχολική, άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε κουβεντιάζοντας- πράγμα σπάνιο βέβαια - με τον επιβαίνοντα , κι άλλοτε θυμωμένη για την αποστροφή του βλέμματος της την κάθε προηγούμενη μέρα.

Η φετινή σχολική χρονιά ξεκίνησε. Και το προσωπικό μου στοίχημα επίσης... Ξανά να κατεβάζω ταχύτητα λόγω του δρόμου. Ξανά να κοιτώ προς το μέρος της. Ξανά να ψελλίζω " Καλημέρα!"Ξανά και πάλι! Ξανά και πάλι!Και μια μέρα με κατεβασμένο το παράθυρο της χαμογέλασα δειλά για άλλη μια φορά! Εκείνη φάνηκε πως αδιαφόρησε. Το εισέπραξε όμως. Το ένιωσα. Την επόμενη της χαμογέλασα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σαν να της έλεγα μια βουβή καλημέρα. Και την τρίτη μέρα με κατεβασμένο το παράθυρο , με την φθινοπωρινή δροσιά στα μάγουλα ,χαμογελώντας με ειλικρίνεια, την καλημέρισα! Η πρωινή βραχνάδα της φωνής μου άγγιξε αυτήν την φορά την προσοχή της.- Σίγουρα όλες τις προηγούμενες μέρες αισθανόταν να την κοιτώ καθώς περνούσα, να προσπαθώ να δηλώσω το δευτερολέπτων πέρασμα μου-
Αιφνιδιάστηκε και χαμογελώντας μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό με συστολή.Μ´ ένα νεύμα.
Την επόμενη; Πλησιάζοντας στην γωνία , με περίμενε με το βλέμμα της και καλημερίσαμε η μία την άλλη μ´ ένα αληθινό χαμόγελο. Αυτό της παράξενης οικειότητας που αποκτάς με τους αγνώστους(;όχι πια) ανθρώπους στις καθημερινές σου διαδρομές!
Μια λαμπερή, χαμογελαστή αγουροξυπνημένη καλημέρα χάρισε η μία στην άλλη!!
Μια οικεία καλημέρα!

Αλεπούδες και μικροί πρίγκιπες υπάρχουν γύρω μας. Παντού μέσα σ´ αυτήν την πόλη. Αλλοτε γινόμαστε αλεπούδες κι άλλοτε μικροί πρίγκιπες.
Τι απίθανο όμως είναι να σκέφτεσαι πως αυτό που συμβαίνει στα παραμύθια μπορείς τελικά να το κάνεις να συμβεί και στο σήμερα;

tags:

feautured





tags:

feautured