Η travel blogger Μαρία Κόφου μας μιλάει για τη ζωή της, τα ταξίδια και τις εμπειρίες της

Η Μαρία Κόφου είναι μια ελεύθερη φύση και μία ανεξάρτητη ψυχή –τόσο που της λέω πως δεν τη βλέπω να παντρεύεται εύκολα- και νιώθει ήδη πολίτης του κόσμου. Με γονίδια από την Καλαμάτα και την Κωνσταντινούπολη, μάλλον, δεν ήταν δύσκολο. Από μικρή είχε τρέλα με το γράψιμο και ήδη από το σχολείο, ήξερε ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος. Ένα πρόγραμμα ERASMUS της άλλαξε τη ζωή και την έκανε να αγαπήσει τα ταξίδια για πάντα. Αισίως, συμπληρώνει 30 χώρες που έχει επισκεφτεί.  Όνειρό της είναι να μπορεί να ζει για αυτό και μέσα από αυτό. Γίνεται; Η ίδια μας λέει ναι!

 

-Μαρία, πώς ξεκίνησαν όλα;

Όταν έκανα ERASMUS στην Ισπανία, συνειδητοποίησα πως τελικά, δεν είμαστε μόνο εμείς, κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, όσον αφορά τους καθηγητές μου, οι οποίοι μου έδωσαν έμπνευση και κίνητρα για να κάνω πράγματα μετά. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, αποφάσισα να εργαστώ ως δημοσιογράφος και να δοκιμάσω την τύχη μου. Όμως, δεν είχα κάποια ιδιαίτερα δεσμευτική πρόταση εδώ και σε συνδυασμό με μία σχέση που είχα τότε στην Ιταλία, έφυγα και πήγα εκεί, στα 23 μου, χωρίς να ξέρω καν τη γλώσσα. Σύντομα, ξεκίνησα να δουλεύω. Κι επειδή τότε έμενα εκτός Μιλάνου, αλλά η δουλειά μου ήταν στο Μιλάνο, καθημερινά έπαιρνα το τρένο. Εκεί, σε μια τέτοια διαδρομή, αποφάσισα να ξεκινήσω το blog μου.

-Ποιο ήταν το ερέθισμά σου για αυτό;

Πάντα άκουγα ιστοριούλες δεξιά κι αριστερά που μπορεί να με ερέθιζαν να γράψω κάτι κι είχα ήδη επαφή με το χώρο των blogs, καθώς διάβαζα διάφορα. Στην αρχή, έγραφα σε τετράδια, σε χαρτάκια, ακόμα και  πίσω από εισιτήρια. Όλες αυτές τις ιστορίες, αποφάσισα να τις μεταφέρω σε ένα blog. Κι έτσι, τον Αύγουστο του 2012 ξεκίνησε το «trainstories from my world», διότι έγραφα κυριολεκτικά μέσα στο τρένο. Κυρίως ήταν σκέψεις και όχι τόσο travel tips που ήρθαν στην πορεία. Όταν γύρισα πλέον στην Ελλάδα, το 2013, άλλαξα και το όνομα του blog σε «travelstories from my world».

-Η αγάπη σου για τα ταξίδια υπήρχε πάντα;

Από μικρή γεννήθηκε. Λόγω του ότι ο μπαμπάς ήταν από Κωνσταντινούπολη, βρισκόμουν από μικρή σε ένα αεροπλάνο. Σίγουρα όμως, το μεγάλο μπαμ έγινε με το ERASMUS στην Ισπανία. Ήταν σα να άνοιξε μια πόρτα και είπα «ουάου, θέλω να ανοίξω κι άλλη κι άλλη κι άλλη πόρτα».

-Πώς τα καταφέρνεις; Πώς προγραμματίζεις ένα ταξίδι; Υπάρχει κι ένα κόστος.

Βάζω στο μυαλό μου ένα ταξίδι. Και προγραμματίζω τι θέλω να κάνω. Βέβαια, δε λέω, έχω κι ένα πολύ καλό μισθό στη δουλειά. Τις καθημερινές, όμως, δουλεύω πολλές ώρες και τα σαββατοκύριακα, δεν βγαίνω ιδιαίτερα και όταν βγαίνω, κάνω οικονομία. Το θέμα είναι να το πάρεις απόφαση. Απλά διαλέγεις ποιες είναι οι προτεραιότητές σου. Προτιμώ αυτό το ποτήρι κρασί να το πιω κοιτάζοντας τον πύργο του Άιφελ, παρά σε ένα μπαρ εδώ. Δε μπορώ να το πω αλλιώς. Είναι θέμα προτεραιοτήτων.

-Πώς επιλέγεις έναν προορισμό;

Συνήθως, είναι αυτό που λέμε bucket list. Έχω στο μυαλό μου μια σειρά από προορισμούς που θέλω πάρα πολύ να πάω, σε σημείο που να το σκέφτομαι πολύ έντονα και να νιώθω πως είναι όνειρο ζωής.

-Ποιος προορισμός ήταν όνειρο ζωής για σένα;

Ο Υπερσιβηρικός. Έναν ολόκληρο χρόνο, μάζευα χρήματα και οργάνωνα αυτό το ταξίδι. Στη συνέχεια, έσπασα το ταξίδι σε κομμάτια. Π.χ. πρώτα τη Ρωσία, μετά άλλες περιοχές, τιμές, ξενοδοχεία, αεροπορικά. Πρέπει να έχεις πρόγραμμα, δε γίνεται αλλιώς.

-Δε φοβάσαι ποτέ;

Επειδή ταξιδεύω μόνη, τις πρώτες φορές, ήμουν πιο διστακτική. Καμιά φορά, έφτανα στο αεροδρόμιο κι έλεγα «τι πας να κάνεις;». Ταξιδεύοντας, όμως, σιγά σιγά, εξοικειώνεσαι, σταματάς να έχεις προκαταλήψεις, είσαι πιο ανοιχτός στο να γνωρίσεις καινούριο κόσμο. Βέβαια, πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, έχω αυτό το «πρόσεχε Μαρία».

-Είναι δύσκολο για μια γυναίκα να ταξιδεύει μόνη;

Προσέχω μικρά πραγματάκια και βάζω όρια. Προσπαθώ να μην είμαι προκλητική ούτε με το ντύσιμο ούτε με το βλέμμα. Προσπαθώ να μη βγαίνω μέχρι αργά τα βράδια. Μικροπράγματα που τα έμαθα σιγά σιγά. Δεν είναι δύσκολο πάντως. Ειδικά στο εξωτερικό, είναι πολύ εξοικειωμένοι με τους solo travelers. Στην Ελλάδα, όχι τόσο.

-Γιατί το λες αυτό;

Πρόσφατα ήμουν στα Μετέωρα, μόνη. Είχα πάει σε μία ταβέρνα να φάω και ο σερβιτόρος ήρθε τρεις φορές, να με ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι κι αν θέλω δεύτερο πιάτο. Αυτό για παράδειγμα, στο εξωτερικό, δεν το συναντάς. Ο solo traveler είναι κάτι συνηθισμένο στο εξωτερικό. Στην αρχή, διαβάζεις ή παίζεις με το κινητό σου…σύντομα όμως αρχίζεις να πιάνεις κουβέντα με τους διπλανούς και να γνωρίζεις κόσμο.

-Έχει υπάρξει κάποιο επικίνδυνο ταξίδι που έχεις κάνει;

Όχι ιδιαίτερα. Αυτό που μου έχει μείνει είναι ένα περιστατικό στη Μογγολία, ξέρεις, τα άλογα εκεί είναι ημιεξημερωμένα. Εμένα, τότε, ήταν η πρώτη μου φορά πάνω σε άλογο, δεν είχα αίσθηση του ρίσκου που έπαιρνα. Ξεκινήσαμε με την ξεναγό και τον οδηγό να πάμε στο μεγαλύτερο άγαλμα του Τζενκις Χαν. Στη διαδρομή, τα άλογα είδαν ένα πουλί, τρόμαξαν, το δικό μου σηκώθηκε στα δυο πόδια, Θυμόμουν μόνο πως έλεγα στον εαυτό μου «Μαρία, δεν πρέπει να πέσεις». Το άλογο της ξεναγού μου, όμως, έτρεχε σα τρελό, σε σημείο που τη χάσαμε. Κι όταν τη βρήκαμε, είχε πέσει και είχε σπάσει το πόδι της. Εκεί συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της και δεν είχα πραγματική αίσθηση τι μπορούσε να είχε συμβεί. Ήμασταν στη μέση του πουθενά και δεν είχαμε ούτε κινητό.

-Η ζωή σου όμως φαντάζομαι έχει τέτοια ρίσκα.

Ναι, αλλά κι εγώ ακόμα μαθαίνω. Για παράδειγμα, καλό είναι να φροντίζεις πάντα να έχεις έναν τρόπο επικοινωνίας. Πάντα κάτι μαθαίνεις. Είτε κάτι συναισθηματικό είτε θέμα υγείας. Το ταξίδι είναι ένα σχολείο.

-Για το blogging τι γνώμη έχεις;

Στο εξωτερικό είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς και βγάζουν πολλά λεφτά. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά blogs beauty, fashion και food, μου αρέσει ο τρόπος γραφής τους και ξέρουν πώς να μας δώσουν ένα προϊόν, θεωρώ όμως πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Εδώ, οι εταιρείες νομίζουν πως θα στείλουν ένα προϊόν και οι bloggers θα γράψουν για αυτό κι αυτό είναι όλο. Ενώ δεν είναι έτσι. Επίσης, κάτι άλλο που παρατηρώ, είναι ότι οι εταιρείες βλέπουν τον blogger σαν εργαλείο. Που απλά το χρησιμοποιούν. Δε γίνεται έτσι. Χρειάζεται να επενδύσεις στον blogger, να χτίσεις σχέση μαζί του και να τον δεις και σαν άνθρωπο.

-Στο δικό σου το blog τι βλέπουμε;

Στο δικό μου blog, θα δείτε αυτό που αρχικά μου έλειπε εμένα στο θέμα του travel. Θα βρεις tips, προτάσεις για ταξίδια, εκτός από τα κλασικά και λίγο πιο εναλλακτικά και περιπετειώδη, όπως «ζήσε με τους locals», «ξεπέρασε τα όριά σου», «μη φοβάσαι», πράγματα που γενικά αντιπροσωπεύουν κι εμένα την ίδια και δε βρήκα στη μπλογκόσφαιρα. Επίσης, θέλω να είμαι προσεκτική, καθώς με διαβάζουν και άτομα νεαρής ηλικίας και δε θέλω να τους ωθήσω σε επικίνδυνα πράγματα ή σε άλλα που ίσως δεν είναι ακόμα έτοιμοι να κάνουν. Υπάρχει μια ευθύνη.

-Γιατί το λες αυτό;

Μου στέλνουν μηνύματα πολύ νεαρά άτομα και μου λένε πως όταν κλείσουν τα 18, θέλουν να κάνουν το τάδε ταξίδι και πώς θα το πούνε στους γονείς και όλο αυτό έχει ευθύνη. Για αυτό και ό,τι βλέπει κανείς στο blog μου είναι ό,τι ακριβώς με αντιπροσωπεύει.

-Αγαπημένος προορισμός;

Θεωρώ πως τα ταξίδια τα κάνουν οι άνθρωποι. Δεν είναι μόνο ο τόπος ο στόχος. Για μένα, είναι η Βαρκελώνη είναι ένας αγαπημένος προορισμός, έχω φίλους, σπούδαζα εκεί κι έχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές. Εκτός Ευρώπης, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Μογγολία. Εκεί, επειδή είχα τη δυνατότητα να μείνω τελείως μόνη, χωρίς καν κινητό, συνειδητοποίησα τι θέλω και τι δε θέλω, ποια είναι τα επόμενα βήματά μου επαγγελματικά. Γυρίζοντας παραιτήθηκα από τη δουλειά μου κι έκανα βασικές αλλαγές και στην προσωπική μου ζωή.

-Επόμενος προορισμός;

Μικρά διαμάντια στην Ευρώπη. Και μετά, το Νεπάλ, που είναι όνειρο ζωής.

-Εμείς οι Έλληνες ταξιδεύουμε;

Εμείς οι Έλληνες έχουμε αρχίσει να ταξιδεύουμε.

-Πες μου ένα καλό κι ένα κακό χαρακτηριστικό στην ταξιδιωτική συμπεριφορά του Έλληνα.

Ο Έλληνας στη χώρα του είναι πολύ ανοιχτός και φιλόξενος. Αλλά όταν βγει έξω, δεν αφήνει πίσω του αυτό το ελληνικό στοιχείο, το παίρνει μαζί του και κάνει σύγκριση και αυτό είναι άσχημο. Θεωρώ πως όταν πηγαίνεις σε έναν τόπο πρέπει να αφήνεις τα πάντα στην άκρη, ενδοιασμούς και προκαταλήψεις και να θεωρήσεις τον εαυτό σου ένα άσπρο χαρτί που θα αφήσεις να γραφτεί πάνω σου η ιστορία αυτού του τόπου. Άσε πίσω τη δική σου ιστορία. Και όταν γυρίσεις πίσω, μπορείς να αντιληφθείς τα καλά και τα κακά που έχει η χώρα σου. Όσο είσαι εκεί μην κρίνεις.

-Τι θα συμβούλευες κάποιον που θα ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά σου;

Χρειάζεται να βάλει τους στόχους του και να πει τι θέλει να πετύχει με αυτό, με προσοχή, με αγάπη και οργάνωση. Χρειάζεται να είναι αφοσιωμένος και να ακούει τους αναγνώστες του. Αλλά κυρίως, είναι σημαντικό να πει ποιος είναι. Τέλος, αν το βλέπει, επιχειρηματικά, χρειάζεται να νιώθει πως η υπηρεσία που πάει να προσφέρει, θα την αγόραζε και ο ίδιος ως πελάτης ή ως αναγνώστη, θα τον γέμιζε και τον ίδιο. Συστήνω αργά, σταθερά βήματα και πάνω από όλα, ταπεινότητα.

-Ποια είναι τα επόμενα πλάνα σου;

Μόλις κατάφερα να παραιτηθώ από την full time εργασία μου, που για μένα ήταν βασικός στόχος και ετοιμάζω ένα προσωπικό project, βασισμένο στην εμπειρία μου στα ταξίδια. Θέλω το blogging να γίνει για μένα η full time εργασία μου. Ξέρετε, εμείς οι bloggers, επιθυμούμε διακαώς να ζούμε από αυτό.

-Γίνεται πιστεύεις;

Γίνεται! Όλα γίνονται, αν το θέλεις πολύ.

 

Κείμενο: Μαρία Σατραζέμη

follow me on instagram @mariasatrazemi